در مورد کوهورت هایی صحبت میکردیم که برای آزمایش تاثیر مصرف یک سری اقلام غذایی بر یک سری افراد کم درآمد، اون ماده غذایی رو برای مدت محدودی در اختیار این افراد قرار داده و بعد از پایان پیش آزمون و پس آزمون و مداخله، با پیروی از قانون "حاجی حاجی مکه" از اون منطقه رفتند و پشت سرشون رو هم نگاه نکردند.داشت میگفت این رفتار، اخلاقی نیست. اخلاقی نیست کودکی که هفته یا دو هفته یکبار شاید یک میوه گیرش بیاد رو با انواع میوه ها اون هم طی یک هفته آشنا کرد و بعد هم بساط رو جمع. اخلاقی نیست که نداشته های بچه ها رو، آرزو ها و علاقه هاشون رو به عینیت، واقعیت و حقیقت منطبق بر اون تبدیل کنیم و ناگهان در حالیکه مزه هر کدوم مونده زیر زبونشون، ولشون کنیم به امان خدا. اخلاقی نیست. و من؟ دلم رفت برای این همه اخلاق. برای این همه اخلاق علمی. برای این همه که نیست و نداریم و به فکرشون هم نیستیم حتی تر.
و در عین حماقت فکر کردم چرا هیچکس در مواجهه با ما این اخلاق رو در پیش نگرفته تا الآن؟ چرا هیچکس پیش خودش فکر نکرده طعم دوست داشتن که زیر دندون آدم بره و بعد ازت بگیرنش چقدر بی رحمیه؟ اینکه ندونی دوست داشتن چیه و نداشته باشیش بهتره یا ببینی و ناز دستش بدی؟ اینکه ندونی پرواز چیه بهتره؟ یا اینکه پر پرواز رو داشته باشی و نتونی بپری؟ یا اصلا اینکه از لای ابرا پرت شده باشی پایین؟ بر مسیر قدعده "دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن، ولی ندیدنش بهتره از نبودنش". چرا کسی نفهمیده این همه تلاش کنی و به هیچ جا نرسی و از تلاش کردنم حتی ببری و خسته شی چقدر ناکوکه؟ اینکه مدام خیر عالم و آدمو بخوای و خیر نبینی؟ چرا هیچکس فکر نکرد وطن ما رو از 10 ببره رو 100 و 1000 و دوباره برگردونه رو 10 چقدر آزاردهندس؟ چرا هیچ پهلوون با اخلاقی پیدا نشد نذاره ما از اصل نیفتیم؟ چرا هر کی افتاد گیر ما بی اخلاق بد اخلاق گند خلاق نامرد بود؟ چرا هیچکس هیچوقت هیچ کجا فکر نکرد تو آزمایشای این زندگی سگی اخلاق رو برای ما رعایت کنه؟ ما رو قاطی بازی ای نکنه که آخر نداره؟ چرا ما رو قاطی کوهورت بی اخلاقی کردن پس؟
رو ,اخلاق ,اخلاقی ,اینکه ,فکر ,هیچکس ,این همه ,اخلاقی نیست ,چرا هیچکس ,برای این ,ما رو
درباره این سایت